Gözlerim sen sen bakıyor bu ara. Her gördüğüm şeyi sensin aslında. Ne garip öyle değilmi, böylesine kaptırımı insan kendini aşka? Düşünsene meleğim, kendini kaptırmazsan aşk aşkmıdır? Frenlememeli insan kendisini, bir an sonrasını bile düşünememli. Aşkı ancak o zaman taa derinde, en derinde hissedebilir insan.
Aşk varken en mutlu, en güler yüzlü, en keyifli, en deli oluyorum ben. Aşk varken her şeyi en tepede, zirvede yaşamak istiyorum. Aşkın coşkusuyla dolup taşıyorum ve hiç bir şekilde "DUR" demiyorum kendime. Hesabım yok. Ve meleğim, aslında benim hayatımdaki her şeyin "en"i sensin. En güzel sensin, en tatlı sensin, en anlayışlı sensin, en harika sensin... Aslında aşk sensin ve bu yüzden bütün "en"leri sen hak ediyorsun.
Aşkı böyle dolu dizgin yaşarken bir duvara çakılmakta var elbette. Nasıl tutkuyu ve mutluluğu dorukta yaşıyorsam, çakılırsam bir gün hüznü de en dipte yaşayacağımı nbiliyorum. Ama bunu göze almazsa insan aşkta böylesine zirveye ulaşabilirmi? Böyle derin hissedebilirmi aşkı?
Düşünüyorum da, aşk konusunda riske girmekten kaçınan ve üzülmekten korkup yüreklerini bir sevginin ince dokunuşlarına kapayan insanlar yaşadıklarını mı sanıyorlar acaba? Yaşamın gerçek tadını alabilmek ancak aşkla mümkün. Aşka yüreğini koşulsuız açmakla olmaz bu iş. Ya tam vereceksin aşka kendini ya hiç bulaşmayacaksın. Başka ihtimali yoktur bunun.
Sen meleğim, yüreğimdebir tahtt oturuyorsun. Aşka dair ne varsa hepsini ayaklarının altına sermek istiyorum. Bana yaaşttığın mutluluğun karşılığını verebilirmiyim bilmiyorum ama çalışacağım. Seni bun dünyanın en mutlu insanı yapmak için uğraşacağım. Yaşadığım son güne kadar sana bakacak gözlerim, seni görecek. Hwr gördüğüm hep sen olacaksın, söz veriyorum. Senden önce yaşadıklarımı ka<ranlık bir odaya kaldırıp kitliyorum kapsını. Evet, sana ulaşmam için onların hepsini yaşamam gerekiyordu. YAşadım ve bitti. Şimdi seni, sadece seni yaşamak, seninle yaşamak istiyorum.
